چند وقت پیش، در مورد یه مسئله ای جست و جو میکردم که به دوتا حدیث جالب برخورد کردم.
اولیش از امام رضا (ع)
«قلب ها (چون سکه) دو رو دارند.گاهی سرحال و با نشاط اند و گاهی کسل و بی
حال.وقتی دیدی قلبت سرحال است بدان که در حال حاضر بصیر است و فهیم،
بنابراین از تمام ظرفیتش استفاده کن و به کارش بگیر. وهرگاه احساس کردی دلت
نسبت به کاری علاقه نشان نداد، بر او سخت مگیر.از در مدارا با او وارد شو و
او را به حال خود رها کن.چرا که اجبار قلب بر کاری باعث کوری قلب می
شود.»-مستدرک الوسائل.ج3.ص56-
دومیش هم از امام علی( ع):
« دل ها را
روی آوردن و نشاط و پشت کردن و فراری است، پس آنگاه که نشاط دارند(علاوه بر
واجبات) آن را بر انجام مستحبات وادارید و آنگاه که پشت کرده و بی نشاط
است، به انجام واجبات قناعت کنید.»-نهج البلاغه. حکمت312-
شاید واس همین خاطره که بعضی وقتا تو انجام واجباتمون هم کاهلی میکنیم، چون انقدر یه وقتایی به خودمون سخت گرفتیم که از اون ور بوم افتادیم...
انشاءالله که بتونیم مفاهیم دینی مون رو به خوبی درک کنیم...
یا علی مدد...
